Το ταξίδι μας στη Νάξο τελείωσε ήδη από την περασμένη Κυριακή, αλλά αμέσως μόλις η Πορτάρα και το φόντο της γοητευτικής Χώρας με το κάστρο έμεινε πίσω μας, άνοιξε μποστά μας ένα καινούργιο ταξίδι, μια νέα σχέση με το νησί, μεγαλύτερης διάρκειας, αέναο. Γιατί η Νάξος δεν είναι μια παροδική καλοκαιρινή σχέση, αλλά δεσμός...
Μετά είναι η αυτάρκεια. Όσα βλέπεις, όσα γεύεσαι, όσα αισθάνεσαι είναι δικά τους, από το νησί τους, από τον κήπο τους, από την ψυχή τους. Το τοπίο υπαγόρευσε τη ζωή των ανθρώπων και οι άνθρωποι χάραξαν τις βασικές γραμμές της ζωής και της ιστορίας τους πάνω στο τοπίο, περίπου όπως οι άνθρωποι του πρώτου κυκλαδικού πολιτισμού χάραξαν τους χορευτές πάνω στην πέτρα στο Κορφί τ' Αρωνιού. Κι αυτά που έγιναν για τους επισκέπτες, δεν σκεπάζουν τη ζωή των ίδιων των κατοίκων, αλλά κάπου είναι, ίσως, και ένα κομμάτι της, το κομμάτι του Ξένιου Διός που δεν είναι ξένος στη Νάξο. Με άλλα λόγια, κάπου μέσα στην τουριστική ανάπτυξη, η παράδοση της φιλοξενείας, υπερισχύει της εκμετάλευσης. Είναι ένας ακόμη λόγος που οι σχέση των επισκεπτών με νησί είναι μακροχρόνια.
2 σχόλια:
κι όσο την ζεις πιο πολύ την αγαπάς με πολλούς τρόπους!
Τέλειο νησί! Μπήκα σήμερα στη σελίδα της hellenic seaways να κλείσω εισητήριο και βρήκα αυτό:
http://islandwars.gr/
η νάξος είναι πρώτη!!!
Δημοσίευση σχολίου