26 Δεκ 2012

Ορη Σφακιών, τ’ όνειρο του πολεμιστή


«Και πολεμούν στα σύννεφα»…

Ετσι λέει το τραγούδι των Δροσουλιτών, αυτών των ξωτικών του πολέμου και της επικράτειας των Σφακιών που εμφανίζονται κάθε τέλη Μάη αρχές Ιούνη πάνω από το Φραγκοκάστελο την ώρα που ανατέλλει ο ήλιος, και μετά χάνονται στα σύννεφα πάνω από Λιβυκό πέλαγος. Ομως οι σκοτωμένοι στρατιώτες του Χατζημιχάλη Νταλιάνη – που χαλάστηκαν εδώ ένα γυρό από το κάστρο σε μια φονική συμπλοκή με τους Τούρκους το 1828 – είναι ζωντανοί ολοχρονίς, τα πνεύματα της χώρας των Σφακιών,  να πολεμούν στα σύννεφα, ειδικά αυτή την εποχή, χειμώνα καιρό, που κατεβαίνουν και τυλίγουν το οροπέδιο του Ακύφου και τα αρματωμένα ξωτικά κάνουν παρέα με τους χρυσαετούς, χωσμένα από τα αδιάκριτα βλέμματα του πλήθους των θερινών τουριστών. Αφετηρία αυτής της διαδρομής στο πνεύμα της Κρήτης είναι η ήμερη, και διαχρονική, Αργυρούπολη, η ξακουστή αρχαία Λάππα, ειδυλλιακός τόπος άσκησης της ψυχής να δεχθεί το άγριο μήνυμα των ορέων και των φαραγγιών της «σκληρής», Μακαρίας, Κρήτης. Το όνειρο του πολεμιστή, το πάντα επίκαιρο πνεύμα του πολεμιστή. «Στ’ άγρια τα κάστρα πολεμάω / κι έτσι τους χρόνους μου μετρώ». «Γεια σας παρέα» που λέει ο Γιάννης Χαρούλης, τι καλύτερη αρχή για μια καινούργια χρονιά…
 
Στα «Ταξίδια» του «Βήματος» της Πρωτοχρονιάς: Ολα εδώ είναι μάχιμα και  τραγουδούν. Τα νερά στις Πηγές της Αργυρούπολης, τα ερείπια της αρχαίας Λάππας, το άγαλμα της Αφροδίτης,  η Παναγία των Μυριοκεφάλων, τα βουνά του Καλλικράτη, το οροπέδιο του Ασκύφου, το φαράγγι του Ιμπρου, η Χώρα Σφακίων, το Φραγκοκάστελο, οι Δροσουλίτες…

15 Δεκ 2012

Παραμύθι των Χριστουγέννων στο Μεγάλο Χωριό



Ο ιδιαίτερος κόσμος  της Ευρυτανίας προβάλλει διαφορετικός. Τις ημέρες των γιορτών βλέπεις τα ψηλά βουνά στολισμένα με εκατομμύρια χριστουγεννιάτικα δένδρα. Το ελατοδάσος είναι εδώ τόσο εντυπωσιακό και τα άλση των καστανιών δίνουν άφθονα κάστανα για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Γενικώς η ευωδιά της γιορτής υπάρχει διάχυτη στην ατμόσφαιρα και στο Μεγάλο Χωριό. Στην πλαγιά της Καλιακούδας είναι στολισμένη με πολύχρωμα λαμπιόνια ακόμη και η βρύση στην πλατεία.
 

Ακόμη πιο στολισμένο όμως είναι το σπίτι της Ανεράδας, πριν από την πλατεία, μια κουκλίστικη γωνιά για να ζήσει κανείς το παραμύθι των Χριστουγέννων: «Μια φορά και έναν καιρό, μια νεράιδα, αφού τριγύρισε όλες τις κορφές των ψηλών βουνών, έφτασε στο Βελούχι, κατηφόρισε διψασμένη να πιει νερό στον ποταμό Καρπενησιώτη και, κουρασμένη πια, έγειρε να ξαποστάσει στη ρίζα μιας καρυδιάς».
 

Η Μαρία Γιαννάκου στολίζει τον ξενώνα όπως το σπίτι της γιατί το αισθάνεται σπίτι της. Γι’ αυτό τούτο το γουστόζικο κατάλυμα, το πρώτο boutique hotel που θυμόμαστε στον ελληνικό χώρο, αποπνέει τη ζεστασιά της  εστίας. Εκτός από το μεγάλο σπίτι, με το μπλε, λιλά, πράσινο, σομόν δωμάτιο και τη σουίτα, υπάρχει και το μικρό σπίτι του κήπου, αυτόνομο, επίσης κουκλίστικο. 
 

Στο Νέο Μικρό Χωριό η ταβέρνα του Νασιόπουλου («Το Χωριάτικο»), στην πλατεία, ήταν πάντα το στέκι της απόλυτης κρεοφαγίας. Η σπεσιαλιτέ του καταστήματος, το αρνάκι σούβλας,  κατεβαίνει από την ψησταριά και τεμαχίζεται αμέσως. Ετοιμα και το κοκορέτσι, το κοντοσούβλι, το αγριογούρουνο και το ζαρκάδι στιφάδο, το ζυγούρι στη γάστρα με φρέσκια ντομάτα και τυριά, τα ωραία λουκάνικα και τα μπιφτέκια. Το ζεστό μικροχωρίτικο μπακλαΐ (μπακλαβάς) της κυρίας Βασιλικής προορίζεται για το  τέλος. Για αλλαγή,  δίπλα στο ποτάμι, λειτουργούν ονομαστές ταβέρνες, όπως το «Πέταλο» και το «Σπίτι του Ψαρά», το οποίο σερβίρει φημισμένη πέστροφα, ψητή ή τηγανητή, αλλά και χόρτα άγρια, χορτόπιτες, τυρόπιτες, κουνέλι, κόκορα με χυλοπίτες και κατσικάκι λαδορίγανη στο πήλινο.
 
Στα «Ταξίδια» του «Βήματος της Κυριακής» 16 Δεκεμβρίου 2012: «Ξενώνες στην Ελλάδα, Ζεστές γωνιές γιορτές»