Αρχοντικό Βογιατζόπουλου στον Άγιο Γεώργιο Πηλίου

Έχει ιδιαίτερη σημασία που αυτό το νεοκλασικό σπίτι δεν κτίστηκε, ούτε ανακαινίστηκε, για να γίνει ξενώνας. Γι αυτό ίσως αποπνέει την αίσθηση της σπιτικής και όχι της επιτηδευμένης φιλοξενίας. Όπως πολλά αρχοντικά στο Πήλιο, κτίστηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, το 1908, από έμπορο καπνού που δραστηριοποιούταν στην Αίγυπτο, για να γίνει παραθεριστική έπαυλη. Αλλά και όταν ανακαινίστηκε στα τέλη του περασμένου αιώνα, το 1998, πάλι για παραθεριστική κατοικία προοριζόταν, μέχρι που το ίδιο επέβαλε στους ιδιοκτήτες του, τον εγγονό του αρχικού ιδιοκτήτη Μίλτο Σπανό και τη σύζυγό του Μαίρη, την ιδέα της φιλοξενίας, επ’ αμοιβή, των εραστών της ρομαντικής διαβίωσης.

Το αρχοντικό είναι τρίπατο και διαθέτει έξι χώρους διαμονής: δύο σουίτες, την ιάσμη (γιασεμί) και την ορτενσία (ορτανσία), ένα τρίκλινο δωμάτιο, την γαζία, και τρία δίκλινα δωμάτια, την ντάλια, την παπαρούνα (μύκων) και τον αγριόκρινο στην αυλή. Τα άνθη έχουν χαρίσει το χρώμα και τον χαρακτήρα τους στα δωμάτια. Ενδεικτικά στο δωμάτιο μύκων κυριαρχεί το φλογερό κόκκινο χρώμα στους τοίχους, τις κουρτίνες στα κλινοσκεπάσματα, πάνω στα οποία είναι πρωτότυπα τυλιγμένα τα λευκά πουπουλένια παπλώματα. Πάνω στο τζάκι βρίσκονται τοποθετημένες ένα ζευγάρι κατακόκκινες γόβες και έξω από την πόρτα ένα καρτελάκι θυμίζει το χαρακτήρα του άνθους το οποίο δίνει την ατμόσφαιρα του χώρου:

«Μήκων η ροιάς, εγκατάλειψις, έρως προδοθείς: Παρήκμασ’ η αγάπη μου/ ως άνθος απωλέσθη/ και έδυσεν ο ήλιος/ και ως λαμπάς εσβέστη».

Η κουνουπιέρα στη γαζία, οι καθρέπτες, τα βιτρώ, τα παλιά και τα νέα αντικείμενα, δίνουν κάτι από το χαρακτήρα τους (αλλά και μνήμες) στα δωμάτια και τους κοινόχρηστους χώρους. Στο καθιστικό το παλιό ραδιόφωνο συμπράττει με τις παλιές φωτογραφίες και η λάμπα πετρελαίου με τα μετάλλια της παλιάς αθλήτριας, της οικοδέσποινας Μαίρης Σπανού.

Οι κοινόχρηστοι χώροι, τρία δωμάτια, βρίσκονται στο πρώτο επίπεδο του αρχοντικού. Ένα μπαρ υπάρχει στο χώρο υποδοχής και μετά το καθιστικό με το τζάκι, ένα κοινόχρηστο μπάνιο με υδρομασάζ δύο ατόμων – ξεχωριστός χώρος χαλάρωσης – και το δωμάτιο του πρωινού. Το πρωινό σερβίρεται όποια ώρα επιθυμούν οι ένοικοι και είναι πραγματικά σπιτικό με ωραίες, χειροποίητες παραδοσιακές πίτες ( αγνόπιτα Κρήτης, στριμμένες Γιούλας, χορτόπιτα κά), κέικ και ψωμί. Φυσικά και τα γλυκά κουταλιού – παλιά παράδοση στο Πήλιο – είναι φτιαγμένα στο σπίτι.

Πληροφορίες-Κρατήσεις

Τηλ. 24280 93135 και 6945776217, φαξ 24280 93796, διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου info@vogiatzopoulou.gr, δικτυακός τόπος http://www.vogiatzopoulou.gr/

Πρέβεζα, τα μυστήρια των νερών

Η Πρέβεζα ζει ανάμεσα σε δύο θάλασσες και ζει καλά, περιστοιχισμένη από τρία κάστρα, τα μακρά τείχη της Νικόπολης, τα κατάλοιπα του βενετσιάνικου ελαιώνα που την περιέβαλε κάποτε και την αποικία των πελεκάνων στη νησίδα στη λιμνοθάλασσα της Λογαρούς. Το Ιόνιο και ο Αμβρακικός διαμορφώνουν τη φυσιογνωμία της πόλης, τη μνήμη της, την εμφάνισή της, τη γεύση της, την ατμόσφαιρά της.
Το μέτωπο της πόλης είναι μια ωραία προκυμαία, με το απίθανο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας και το σιδερένιο φάρο που βρέθηκε κάπου στη Σκανδιναβία και επανεγκαταστάθηκε στην παλιά του θέση, όπου οι ψαράδες, μερικοί με τα παραδοσιακά πριάρια, φέρνουν όλα τα καλά του πελάγους και της λιμνοθάλασσας, και τα εκθέτουν στους υποψήφιους αγοραστές που έρχονται επί τούτου, αλλά την Κυριακή συνδυάζουν την αγορά και με τη βόλτα τους.

Αυτή την εποχή έχουν την τιμητική τους τα λαβράκια και μαζί με τα άλλα ψάρια και τα θαλασσινά σκορπίζονται στα σοκάκια της παλιάς γειτονιάς της πόλης, όπου μαγειρεύονται με ιδιαίτερους τρόπους για να τέρψουν τους θαμώνες των εστιατορίων και των μεζεδοπωλείων, καθώς το φαγητό είναι εξαιρετική πτυχή της καλής ζωής στην Πρέβεζα. Και πράγματι σε όλα αυτά τα μαγαζιά τρως καλά και στην πόλη ζεις καλύτερα.

Φώτα και σκιές στον Ταΰγετο

Και ένα βουνό

είναι ένα ποίημα

που σου γυρεύει να τ’ ακούσεις

Νικηφόρος Βρετάκος

Ο λόφος του Μυστρά, μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς καταγεγραμμένο στον κατάλογο της UNESCO, δεσπόζει πάνω σε αυτή τη γωνιά της λακωνικής κοιλάδας, αλλά ακόμη πιο ψηλά ορθώνεται ο Ταΰγετος, ένα βουνό που όπως εξομολογήθηκε κάποτε ο λογοτέχνης-περιηγητής Κώστας Ουράνης «δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα υπήρχε βουνό με τέτοιον χαρακτήρα, τέτοιαν ατομικότητα». Και πράγματι όταν αντικρίζεις τον Ταΰγετο, πείθεσαι και εσύ ότι αυτό είναι ένα ξεχωριστό βουνό. Ανάβουν όλα τα μυστηριώδη φώτα του – το «τελώνιο» και «το φαναράκι του Αι Λιά» – και προβάλουν οι σκιές του, όπως εκείνη της πυραμοειδούς κορυφής του. Σου κλείνει τον ορίζοντα, γεμίζει τα μάτια σου καθώς αφήνεις την Σπάρτη και οδηγείς κατά πάνω του. Αλλά κόμη πιο ψηλά από όλα αυτά, πλανάται διάχυτη η αύρα του μύθου και της Ιστορίας. Πίσω σου αφήνεις τον τόπο όπου για αιώνες ζούσε οι εκπληκτική κοινωνία των πραγματικά «Ομοίων» Σπαρτιατών και τραβάς για το λόφο όπου άστραψε η τελευταία λάμψη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Όμως αυτός δεν είναι ένας τόπος μόνο για να στοχάζεσαι, αλλά και να ζεις. Απλώς τα (όμορφα) τοπία, τυχαίνει να έχουν ψυχή και μνήμη.

Αναμνήσεις απο τη Ζάτουνα

Από τη Δημητσάνα ο δρόμος πηγαίνει για τη Ζάτουνα (4 χλμ.) και διακλαδώνεται για την περίφημη Μονή Φιλοσόφου (9 χλμ.) και το Κρυφό Σχολειό, πάνω στα ανασηκωμένο φρύδι του Λούσιου. Εκεί, πάνω στον κεντρικό δρόμο, υπήρχε το εκπληκτικό καφενείο (και κουρείο) του Τερρή, ένα πραγματικό μνημείο-σκηνικό κινηματογραφικής ταινίας. Υπήρχε για 80 και βάλε χρόνια, αλλά δυστυχώς για τους ταξιδιώτες τώρα η πόρτα του έχει κλείσει. Το δούλεψαν τρεις γενιές φτιάχνοντας πάντα το χειροποίητο παστέλι, αλλά ο Περικλής που έψηνε τον καφέ στον παλιό πάγκο έφυγε με τη γυναίκα και το παιδί του για τη Γαλλία, κλείνοντας την πόρτα πίσω του. Δύσκολοι καιροί...