Αν στη φιλονικία μεταξύ Ολύμπου και Κισάβου επιστρατεύονταν και οι παραδοσιακοί οικισμοί, το θεϊκό βουνό θα πρόβαλλε οπωσδήποτε τον Παλαιό Παντελεήμονα. Και σίγουρα το βουνό των καστανιών θα απαντούσε στην πρόκληση με τα Αμπελάκια, μια λιθόκτιστη γειτονιά στην καταπράσινη πλαγιά που έχει στον οργανισμό της το γονίδιο της πρωτοπορίας και αυτό φαίνεται και στο παρουσιαστικό της. Πώς αλλιώς θα υπήρχε εδώ ένας από τους πιο επιβλητικούς ιδιωτικούς χώρους στην ηπειρωτική Ελλάδα, το αρχοντικό Σβαρτς.
Δεν είναι και τόσο εύκολο να αποχωριστείς το γεμάτο συγκινήσεις τοπίο των Τεμπών, αν δεν ανηφορίσεις προς τα Αμπελάκια, ένα ιδιαίτερο χωριό, μια από τις μέχρι πρότινος αυτόνομες κοινότητες, που λόγω ακριβώς αυτής της ιδιαιτερότητάς του αποτελεί μαζί με το Νυμφαίο της Φλώρινας, το Πάπιγκο στα Ζαγοροχώρια, τη Μακρινίτσα του Πηλίου, την Οία της Σαντορίνης, τον Πάνορμο της Τήνου και την Ολυμπο της Καρπάθου των «Ελλήνων τις κοινότητες», τα χωριά-σταρ που ξεσηκώνουν το ένστικτο του ταξιδιώτη. Τα Αμπελάκια όμως έχουν να κάνουν περισσότερο με συντροφία παρά με κοινότητα. Και το όνομα του χωριού είναι παραπλανητικό _ μπορεί να το οφείλει όντως στα αμπέλια που το περιτριγύριζαν στους παλιούς καιρούς. Αλλά τη φήμη του τη χρωστά σε ένα ταπεινό φυτό, το ριζάρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου