Τάσος Αλιφέρης, το πνεύμα πάνω από την Τήλο

Δεν μπορώ να φανταστώ την Τήλο χωρίς τον δήμαρχό της, τον Τάσο Αλιφέρη. Δεν ήταν πάντα εκεί, δεν γεννήθηκε εκεί. Πήγε ως αγροτικός γιατρός και έμεινε δεκαετίες συγκρουόμενος με θεούς και δαίμονες, και πέθανε εκεί, κάνοντας απίθανα πράγματα για άρχοντα ενός μικρού νησιού με μερικές εκατοντάδες κατοίκους.

Δεν μπορώ να φανταστώ ότι ο Τάσος Αλιφέρης θα αφήσει την Τήλο. Στο νου μου έρχονται ένα σωρό άλλα μικρά πράγματα που δεν πήρε χαμπάρι το πανελλήνιο, άγνωστα σε σχέση με τους πολιτικούς γάμους των ομοφυλοφίλων που πρώτος τέλεσε στο δημαρχείο του Μεγάλου Χωριού. Τον συνάντησα μέσα στην απαραίτητη ένταση που τύλιγε τα πράγματα. Είχα φτάσει το πρωί στο λιμάνι των Λιβαδιών. Δεν με περίμενε ο Αλιφέρης, αλλά το πνεύμα του, ο Κωνσταντίνος, μια ακόμη απίθανη ιστορία της Τήλου.

Ο Κωνσταντίνος ζούσε στο Σαν Φρανσίσκο, ήταν χρηματιστής, και η γυναίκα του ήταν καθηγήτρια πανεπιστημίου. Μέχρι που είδε το πράγμα αλλιώς. Θυμήθηκε, ότι πριν φύγει για τις ΗΠΑ είχε πάει διακοπές σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου, χωρίς ρεύμα, που ούτε το όνομά του θυμόταν. Και ξεκίνησε να το βρει. Και βρήκε την Τήλο, και ο Αλιφέρης βρήκε τον Κωνσταντίνο, και δούλεψαν μαζί για το νησί. Γύρω από το δήμαρχο όλοι δούλευαν. Ενα απόγευμα πήγαμε στο σπίτι του ιταλού γιατρού, προέδρου της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Τηλεϊατρικής, τότε. Τον βρήκαμε να παρακολουθεί με κιάλια το αετόπουλο που βγήκε από το αβγό που γέννησε το μοναδικό ζευγάρι των μεγάλων αρπακτικών που ζούσε στο νησί. Αυτό ήταν το μέλλον τους, και το πρόσεχαν.

Ο Κωνσταντίνος έκανε καιρό να προσληφθεί και να πληρωθεί. Δούλευε όμως στο δημαρχείο και στο σπίτι του στην όμορφη Ερυστο, όπου καλλιεργούσε τον κήπο του μαζί με την καθηγήτρια γυναίκα του και φρόντιζε τα άγρια πουλιά που περιέθαλπταν. Η Τήλος, που ήταν πεδίο βολής των κυνηγών από τη Ρόδο, έγινε καταφύγιο των πουλιών. Είχαν απαγορεύσει τελείως το κυνήγι.

Πήγαμε με τον Κωνσταντίνο στο Μεγάλο Χωριό, στο δημαρχείο που οι πόρτες του έβλεπαν στην αυλή της εκκλησίας του Ταξιάρχη με το υπέροχο βοτσαλωτό, αλλά δεν βρήκαμε εκεί τον δήμαρχο. Ως συνήθως ήταν έξω. Οδηγούσα προς τα Λιβάδια ρεμβάζοντας, όταν ήλθε κατά πάνω μου ένας σύφουνας σκόνης. Μια παλιά μερσεντές φρέναρε απότομα που σχεδόν βγήκε από το δρόμο. Ο δήμαρχος βγήκε και με καλωσόρισε. Το βράδυ πήγαμε να φάμε και όταν τελειώσαμε πήρε το λάστιχο και πότισε τα λουλούδια της αυλής. Το ίδιο έκανε και μετά στο ζαχαροπλαστείο. Εγώ, του έκανα πλάκα: Δήμαρχε, αν δεν έχεις να πληρώσεις, να σε βοηθήσω κι εγώ στις δουλειές...

Υποτίθεται ότι θα τον βοηθούσα την άλλη μέρα το πρωί που δώσαμε ραντεβού. Αξημέρωτο σχεδόν προσπάθησε να φορτώσει οικοδομικά υλικά σε έναν συμπαθή γάιδαρο για να τα μεταφέρει πάνω στο κάστρο της Αγριοσυκιάς. Εκεί υπήρχε το εκκλησάκι της Αγίας Άννας με τοιχογραφίες του 11ου αιώνα. Είχε ειδοποιήσει την αρμόδια αρχαιολογική υπηρεσία ότι το εκκλησάκι χρειαζόταν συντήρηση, αλλά εκείνη καθυστερούσε να ενδιαφερθεί. Πήρε λοιπόν ο Αλιφέρης δυο ντόπιους εργάτες και άρχισε να τη στερεώνει μόνος του. Σε όλη τη διαδρομή, μέχρι πάνω στην κορυφή του λόφου, έβριζε και απειλούσε το δύστυχο γάιδαρο. Με είχε διασκεδάσει αφάνταστα η κόντρα του ανυπόμονου δημάρχου με το υπομονετικό ζωντανό, όσο και η υπέροχη θέα πάνω από τις σκόρπιες πέτρες του κάστρου προς τον κόλπο των Λιβαδιών.

Εφυγα από την Τήλο για τη Ρόδο, με το δημοτικό καταμαράν, μια ακόμη “καταδρομική” ενέργεια του δημάρχου. Πίστευε ότι για ένα νησί, το μεγαλύτερο έργο υποδομής ήταν η συγκοινωνία. Ρώτησε τον αδελφό του, που ήταν καπετάνιος, που υπάρχουν οι χειρότερες θάλασσες. Του απάντησε στα μπογάζια των Φιλιππίνων. Πήρε το αεροπλάνο, πήγε εκεί και αγόρασε ένα καταμαράν, το οποίο δρομολόγησε στα Δωδεκάνησα, όχι και τόσο σύμφωνα με το γράμμα του νόμου. Ετρεχε από δικαστήριο σε δικαστήριο, αλλά στη Ρόδο πήγαινε με αυτό το καταμαράν του.

Δεν ξέρω που θα πάει ο Τάσος Αλιφέρης. Αν το δει ο Θεός με την ευρεία έννοια της προσφοράς στον άνθρωπο, τότε θα τον βάλει στον Παράδεισο. Αν σταθεί στην καταπάτηση παραδομένων ηθών, όπως οι γάμοι ομοφυλοφίλων, τότε θα τον στείλει στην Κόλαση. Πάντως όπου και να πάει θα τα κάνει άνω κάτω...