Η Νιος έχει τις καμπύλες μιας καλλίγραμμης νιας (Νιο λένε το νησί οι δικοί του άνθρωποι) που σε υποδέχεται με ανοιχτές τις αγκάλες της, τους πανέμορφους αμμουδερούς κόρφους της. Ισως να μην υπάρχει πουθενά αλλού ένα τόσο όμορφο καλωσόρισμα. Η Αγία Ειρήνη, λες και κτίστηκε στη χάρη των καμπυλών της Ιου. Ενα αριστούργημα του ασβέστη και της σκιάς, στέκει ήδη από το 1600 εκεί στο δεξί χέρι των καραβιών που έρχονται στο λιμάνι του Γιαλού, και στο αριστερό αυτών που φεύγουν. Πολλοί τρούλοι, δυο καμπαναριά, δυο γλάροι πάνω στον σταυρό, παιχνιδιάρες καμπύλες και «σοβαρές» ευθείες γραμμές δημιουργούν ένα περίτεχνο σκίτσο πάνω στο γαλάζιο μπλοκάκι του Αιγαίου. Και αυτή η ζωγραφιά έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην Ιο. Αυτή σε προϋπαντεί και αυτή σε κατευοδώνει. Αφού πρώτα όμως μεσολαβήσουν μερικές από τις πιο ειδυλλιακές στιγμές της ζωής του επισκέπτη.
Στη Νιο με ένα τους γρίφο που έπλεξαν οι Μούσες
οι νέοι τον Ομηρο τον ψάλτη των ηρώων ελύπησαν.
Μα οι θαλάσσιες οι Νεράιδες λούσαν το κορμί του στο νέκταρ
και νεκρό τον απίθωσαν στης ακρογιαλιάς κάτω τα βράχια,
γιατί τη Θέτη είχε δοξάσει, τον Αχιλλέα και τ΄άλλα παληκάρια
και τα μεγάλα έργα του Λαερτιάδη, του Οδυσσέα από την Ιθάκη.
Και η Νιος η πιο μακάρια στέκει νήσος στον πόντο, γιατί κρύβει,
η μικρή αυτή, το αστέρι των Μουσών και των Χαρίτων.
Αλκαίος Μεσσήνιος,
«Υμνος εις την Ιον »
Μετάφραση
Φιλ. Σταθουλοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου