Χόρε-χόρε (κοίτα-κοίτα) φώναξε ο ξεναγός μας καθώς κατηφορίζαμε από το Σταυρό της Ψώκας «χαμένοι» στο δάσος της Πάφου. Και πράγματι έπρεπε να ανοίξουμε όσο μπορούσαμε τα μάτια μας για να χωρέσει η ομορφιά της Κοιλάδας των Κέδρων που ανοιγόταν μπροστά μας. Την είχαμε δει και άλλες φορές, αλλά τούτη πήρε μια διαφορετική διάσταση. Βγήκαμε από το αυτοκίνητο και περπατήσαμε ανάμεσα στα δένδρα. Τα κλαδιά τους προβάλλονταν πάνω στον ουρανό του δειλινού «κεντώντας» κάτι που θύμιζε έντονα λευκαρίτικο εργόχειρο. Έβγαλα τη μικρή Leica D-Lux 4 και άρχισα να κρατώ σημειώσεις στη μνήμη της. Τώρα που τις βλέπω ξανά, φαντάζουν ακόμη πιο ωραίες οι εικόνες στη δική μου μνήμη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου