Φώτα και σκιές στον Ταΰγετο

Και ένα βουνό

είναι ένα ποίημα

που σου γυρεύει να τ’ ακούσεις

Νικηφόρος Βρετάκος

Ο λόφος του Μυστρά, μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς καταγεγραμμένο στον κατάλογο της UNESCO, δεσπόζει πάνω σε αυτή τη γωνιά της λακωνικής κοιλάδας, αλλά ακόμη πιο ψηλά ορθώνεται ο Ταΰγετος, ένα βουνό που όπως εξομολογήθηκε κάποτε ο λογοτέχνης-περιηγητής Κώστας Ουράνης «δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα υπήρχε βουνό με τέτοιον χαρακτήρα, τέτοιαν ατομικότητα». Και πράγματι όταν αντικρίζεις τον Ταΰγετο, πείθεσαι και εσύ ότι αυτό είναι ένα ξεχωριστό βουνό. Ανάβουν όλα τα μυστηριώδη φώτα του – το «τελώνιο» και «το φαναράκι του Αι Λιά» – και προβάλουν οι σκιές του, όπως εκείνη της πυραμοειδούς κορυφής του. Σου κλείνει τον ορίζοντα, γεμίζει τα μάτια σου καθώς αφήνεις την Σπάρτη και οδηγείς κατά πάνω του. Αλλά κόμη πιο ψηλά από όλα αυτά, πλανάται διάχυτη η αύρα του μύθου και της Ιστορίας. Πίσω σου αφήνεις τον τόπο όπου για αιώνες ζούσε οι εκπληκτική κοινωνία των πραγματικά «Ομοίων» Σπαρτιατών και τραβάς για το λόφο όπου άστραψε η τελευταία λάμψη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Όμως αυτός δεν είναι ένας τόπος μόνο για να στοχάζεσαι, αλλά και να ζεις. Απλώς τα (όμορφα) τοπία, τυχαίνει να έχουν ψυχή και μνήμη.