Δεν ήμασταν προετοιμασμένοι να ζήσουμε ένα τόσο δυνατό δρώμενο, βγαλμένο κατευθείαν από την ψυχή της Νάουσας. Πηγαίναμε να παρακολουθήσουμε ένα εντυπωσιακό, το ξέραμε, αποκριάτικο έθιμο και βρεθήκαμε μέσα στη δίνη του Γιανίτσαρου και της Μπούλας, συνεπαρμένοι από τον αισθαντικό ήχο του ζουρνά (του Βαγγέλη) και του νταουλιού, που μας έπαιρνε και μας έφερνε από τη χαρά στη λύπη και τανάπαλιν. Ηταν η τελευταία Κυριακή της Αποκριάς, αλλά αυτά τα μπουλούκια από ασημοστολισμένους, επιβλητικούς Γιανίτσαρους και πολύχρωμες, πιο υποταγμένες, Μπούλες δεν πήγαιναν μόνο για ένα διονυσιακό ξεφάντωμα, αλλά και για πόλεμο. Το μαντίλι που έχουν δεμένο στο χέρι είναι για χαρά, τον χορό, αλλά είναι και για λύπη, τον θάνατο για την πατρίδα και την ελευθερία. Δεν ξέραμε ότι οι Γιανίτσαροι και οι Μπούλες θα μας συνέπαιρναν μετατρέποντάς μας από απλούς θεατές σε συγκινημένους συμμέτοχους στα άγια και τα όσια της ανοιχτόκαρδης πόλης. Κι επειδή έχουμε μεγαλώσει σε παραδοσιακό περιβάλλον, μπορούμε να ξεχωρίσουμε τι βγαίνει από την ψυχή μιας κοινότητας και τι από το κεμέρι της…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου