Ο πλους πάνω σε μια διαγώνιο του Αιγαίου, είναι εξαιρετική εμπειρία. Πριν αρχίσεις να κάνεις σλάλομ μέσα στον χάρτη των Κυκλάδων νήσων, περνάς ανάμεσα στο πλήθος των πλεούμενων που αυλακώνουν τον ειδυλλιακό, αυτή την πρωινή ώρα, Σαρωνικό. Το σκάφος που κουμαντάρουμε και μας κουμαντάρει, το δυναμικό «Free George», αφήνει βαθύ το ίχνος του πάνω στο νερό, που κατρακυλά για να ενωθεί και να σβήσουν μαζί, με τα άλλα ίχνη των κοντινών και των μακρινών ταξιδιών.
Η διαδοχή των νησιών μετά από τις ιερές κολώνες του Σουνίου, μοιάζει με στροφή ποιήματος του παγανιστή Οδυσσέα Ελύτη που αιωρείται πάνω από τούτες τις ρότες των καραβιών και των αισθήσεων: Η Τζιά, η Κύθνος, η Σύρος στο βάθος, το σφηνοειδές Πιπέρι, κατά τη μεριά που ο Φοίβος σκαρφαλώνει στον ουρανό. Η Σέριφος κατά τη δύση, με τον Ταξιάρχη και την ωραία χώρα της, και η Σίφνος, και η Φολέγανδρος και η Κίμωλος. Στην άλλη όχθη, την ανατολική, η Σερφοπούλα και το Στρογγυλό, η Αντίπαρος, η Πάρος, ο ψηλός Ζας της Νάξου, η Ηρακλειά, όλα μια γραμμή στον ορίζοντα. Το πλάνο αλλάζει, και καθώς η Νάξος και η Ηρακλειά αφήνουν ένα στενό πέρασμα για να φανεί το Κουφονήσι, μπροστά μάς κλείνει τον δρόμο η Ίος, που σε καλεί με τον παλιό φάρο να μπεις στο λιμνιώνα του Γιαλού και να γοητευτείς από τις καμπύλες της εκκλησιάς της Αγίας Ειρήνης, από τις ωραιότερες του Αιγαίου.
Η Ίος δείχνει το Μαγγανάρι της καθώς σε αποχαιρετά και σε παραδίδει στη θέα των ακτών της μυθικής Σαντορίνης, που κι εκείνη με τη σειρά της σε πρώχνει μαλακά προς τη μικρή Ανάφη και τα σπίτια της Χώρας που σαν κοπάδι αιγαιόγλαρων λες και ξεκουράζονται στη λοφογραμμή. Τα σπίτια της Χώρας συνεχίζουν να φαίνονται ακόμη κι όταν ο Κάλαμος, ο θεόρατος βράχος στον οποίο καταλήγει η Ανάφη, αρχίζει να πληρώνει τα μάτια. Αρχίζεις να πιστεύεις ότι όντως το νησί θα πρέπει να «ανεφάνη» από τα κύματα με θέλημα του Απόλλωνα για να βρουν λιμάνι οι Αργοναύτες και να σωθούν από τη θαλασσοταραχή. Η δυνατή εικόνα ξεθωριάζει σιγά-σιγά, καθώς στο ατελείωτο, ζωηρό, πέλαγος απλώνεται μια ερημία όπως αυτή των εγκαταλελειμμένων μοναστηριών.
Τα μάτια πονάνε από την απεραντοσύνη που διασκεδάζουν δυό ερημονήσια, η Χαμηλή και στο βάθος τα (Δ)υ(β)ούνια. Ούτε θαλασσοπούλι δεν φαίνεται πουθενά, ούτε και δελφίνι. Τα γρήγορα σκάφη τρομάζουν τα δελφίνια και κολυμπούν σε απόσταση. Οι μηχανές τους τα φοβίζουν και έτσι γρήγορα που είναι, φοβούνται να παραβγούν και να παίξουν μαζί τους. Τα κύματα όμως δεν φοβούναι τα σύγχρονα σκαριά και αντιστέκονται. Πρέπει να μειώσουν την ταχύτητά τους, να υποτάξουν μ' άλλα λόγια τον εγωισμό τους για να καβαλικέψουν μαλακά, χωρίς ταραχή για τους επιβάτες. Ετσι με μια συνεχή συνδιαλαγή με τα κύματα, φτάνουμε μπροστά στην αλυσίδα των νησιών που σαν περιδέραιο κρέμονται στο λαιμό της Κάσου. Περνάμε ανάμεσα από τα Αρμάθια και το Περιονήσι και βάζουμε πλώρη για το λιμάνι της Μπούκας. Είναι σαν να επιστρέφουμε σπίτι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου